قطعنامه‌های سازمان ملل متحد و حقوق افراد دارای معلولیت

در دهه 70 میلادی، مجمع عمومی سازمان ملل متحد دو اعلامیه را به تصویب رساند که هر دو در شکل‌گیری مفهوم و نظریه ای تحت عنوان «برابری فرصت‌ها» نقش مهمی داشتند. « اعلامیه جهانی حقوق افراد مبتلا به عقب‌ماندگی ذهنی» در 7 ماده که بر حقوق مشابه این افراد  با سایر افراد جامعه تاکید می‌کرد و «اعلامیه حقوق معلولان» که حق برخورداری از خدمات آموزشی، بهداشتی، درمانی و توانبخشی را برای افراد دارای معلولیت به رسمیت می‌شناخت. در این دهه دو بحث «حمایت و حقوق بشر» در رابطه با افراد دارای معلولیت مطرح بود. اما در سال 1981، تحولی سیاسی روی داد که بحث «حمایت» را به الگوی دیگری به نام «حقوق» تبدیل کرد.

در سال 1981، «جامعه بین‌المللی افراد دارای ناتوانی» که یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین گروه های غیردولتی افراد ناتوان در جامعه جهانی بود در مجمع جهانی خود در سنگاپور نظریه مهمی تحت عنوان «برابری فرصت‌ها» را مطرح کرد. منظور از «برابری فرصت ها» فرآیندی عنوان شد که طی آن اسباب و نظام‌های عمومی جامعه همچون مکان‌ها و محیط‌های فیزیکی، مسکن، ایاب و ذهاب، فرصت‌های آموزشی و شغلی، همچنین زندگی فرهنگی و اجتماعی شامل تسهیلات ورزشی و تفریحی در دسترس همه افراد قرار می‌گیرند و این امر شامل برچیده‌شدن تمامی موانع مشارکت کامل افراد ناتوان در همه زمینه هاست.

در سال 1995 کنفرانسی در کپنهاگ برگزار شد که حاصل آن اعلامیه‌ای با عنوان «توسعه اجتماعی» بود که در آن از معلولان به عنوان بزرگ ترین اقلیت جهان نام برده شد که در اکثر موارد از روی ناچاری به فقر، بیکاری و انزوای اجتماعی تن داده‌اند و تاکید شد که معلولان باید از وسایل حضور دوباره و شرایط بهتر برای زندگی بدون وابستگی و به کمک تکنولوژی بهره‌مند شوند.

 در سال 2001 مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه ای را با عنوان «کنوانسیونی جامع و بین‌المللی برای حمایت از حقوق و کرامت انسانی افراد دارای معلولیت» به تصویب رساند.